Гузель Уразова Ялгышканмын ^минус

Сою диеп ялгышканмын икэн,
Язмыш мине тагын алдады.
Мэхэббэттэн омет оздем инде,
Башка ышанычым калмады.

Ботен шатлыгымны бирер идем,
Котэм диеп хэбэр салсан син.
Гузэл булып чэчкэ атыр идем,
Яннарымда калыр булсан син...

Синнэн башка бушап калды доньям,
Кояшымда сунде кугемдэ.
Тыным белэн тартып алыр идем,
Момкин булса эгэр бугеннэн.

Сискэндереп тыныч коннэремне,
Ислэремэ килеп тошэсен.
Былай да чак-чак тузеп яшим бит,
Узэгемне нигэ минем озэсен...