Сакен Майғазиев Арайлым ^минус

Көз моншақтай көріктім
Сол бір кеште жолықтың
Жанарыңнан төгіп мұң, жаутаңдадың
Тербетеді түн бізді
Үркіп қашып елік күн
Жымыңдаған жұлдызды
Сенің өзің деп ұқтым, арайлым
Арайлым неткен көрікті ең
Сезіміме серік пе ең
Әр сағат сайын, сәт сайын
Ойлаймын сені неліктен
Еркім менен елесің
Бір көрініп неге өштің
Періште де емессің
Білем жаным, жаным
Мұңыңды айтып таңдарға
Жұбатпады…